Mostrando entradas con la etiqueta Ana Blandiana. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Ana Blandiana. Mostrar todas las entradas

:: blanca

Tú no has nacido,

sino que naces

a cada momento,

y no intentas

estar allí, cuando estás aquí,

o aquí cuando vas allí.

Tú eres la materia audazmente salvada

de una respiración en otra,

sin la cual no existiríamos.

Y, en realidad, no somos

más que restos, formas vacías

panales de los que se ha escurrido

la miel de la Eternidad.

 
Un poema de Ana Blandiana sobre la creación

imagen::calber. Blanca 20 de Junio 2024. 15:17H

¡Qué milagro! El nacimiento de una criatura es como que la vida te regale una nueva historia que apenas comienza, con todos los giros inesperados y momentos entrañables por venir. Blanca puede traerte alegrías que aún ni imaginas: #Redescubrir el mundo a través de sus ojos. Su sorpresa ante un copo de nieve, una canción o un abrazo te va a recordar lo extraordinario de lo cotidiano. #Conexión profunda. Puede convertirse en tu cómplice silenciosa, la que corre a abrazarte sin motivo, o la que te dibuja una flor sin saber que ese gesto te salvará el día. #Renovar la ternura. Hay algo en una niña tan pequeña que despierta una dulzura y una paciencia que quizá ni sabías que llevabas dentro. #Construir recuerdos únicos. Desde cuentos inventados hasta coreografías absurdas en el salón. Serás parte de su historia y ella de la tuya. Y quién sabe…el milagro otra vez, a lo mejor dentro de unos años te dice que eres su persona favorita. Eso ya es felicidad en estado puro.  Arturo Inclán

:: nacer

Deberíamos nacer ancianos,

despiertos,

capaces de decidir nuestro destino,

saber desde la primera encrucijada

qué camino tomar

y que irresponsable sólo sea el deseo de ir más lejos.

Después, hacernos al caminar,

aún más y más jóvenes,

maduros y fuertes alcanzar la puerta de la creación,

cruzarla y entrar adolescentes al amor.

Deberíamos ser niños cuando nazcan nuestros hijos,

para entonces serían más ancianos que nosotros,

nos enseñarían a hablar, nos acunarían para dormirnos.

Y nosotros nos encogeríamos hasta desaparecer

como una uva, un guisante, un grano de trigo.


Ana Blandiana. Timișoara, Rumanía.
“Deberíamos” de “Primera persona del plural”, Editorial Visor 1964.

 

imagen::nicolás barahona.
Baby shower room de Ana Blandiana donde nació en ella el oficio de escritora: “Antes de saber escribir y leer, hacía juegos con palabras y rimas. Debí de hacerlo durante años, de tal manera nunca me preguntaron qué quería ser de mayor: todo el mundo sabía que quería ser escritora».



AR TREBUI

Ar trebui să ne naştem bătrâni,
Să venim înţelepţi,
Să fim în stare de-a hotărî soarta noastră în lume,
Să ştim din răscrucea primară ce drumuri pornesc
Şi iresponsabil să fie doar dorul de-a merge.
Apoi să ne facem mai tineri, mai tineri, mergând,
Maturi şi puternici s-ajungem la poarta creaţiei,
Să trecem de ea şi-n iubire intrând adolescenţi,
Să fim copii la naşterea fiilor noştri.
Oricum ei ar fi atunci mai bătrâni decât noi,
Ne-ar învăţa să vorbim, ne-ar legăna să dormim,
Noi am dispărea tot mai mult, devenind tot mai mici,
Cât bobul de strugure, cât bobul de mazăre, cât bobul de grâu...

de Călcâiul vulnerabil, Achilles’ Heel, 1966



WE SHOULD BE

We should be born old,
Come wise into the world
Already able to choose our destiny,
Already knowing the pathways that lead from the crossroads of the origin.
Then, it would only be irresponsible to yearn to go ahead.
Afterwards, we’d gradually grow younger,
Come to the gateway of creation mature and strong,
Pass through, and enter into love as adolescents,
Then be children when our children are born.
They’d immediately be older than we are.
They’d teach us to talk; they’d rock us to sleep in a cradle,
And then we’d disappear, getting smaller and smaller,
Like a grape, like a pea, like a grain of wheat ...